Mmm ik voel me vervuld over de dansdag over liefdesrelaties van gisteren. 

Ik heb een volle agenda en spring straks op de trein om vanmiddag in Utrecht als trainingsacteur te werken, en ik voel ook de ruimte om nog even een stukje te schrijven.

Heb net ontbeten met mijn twee grote kids en samen nog wat omgescharreld in ons huis, terwijl ik ook wist dat er een lijstje to-do's voor m'n werk is. Maar ik ging pas naar de to-do's op het moment dat zij weg gingen om hun dingen te doen.

Prioriteiten

Wat me steeds duidelijker wordt, is dat je je momenten 'moet' pakken. Prioriteiten stellen. En beseffen dat 'werk' bepaald niet altijd de prioriteit heeft.

Het leven is rijk en vol en tegelijkertijd vliegt de tijd. (M'n kinderen wonen nu nog bij mij, op een gegeven moment zullen ze toch echt gaan uitvliegen. Genieten van wat er nu is)

Ik hoorde dat er laatst aan de Dali Lama werd gevraagd of hij niet overspannen werd van alle mensen over de hele wereld die hij tegenkomt voor z'n werk.

Zijn antwoord was dat hij de volle aandacht geeft aan de persoon met wie hij op dat moment is.

Mijn eerste gedachte was wel: 'Ja, makkelijk gezegd als je geen kinderen en een partner hebt en een heel team om je heen', maar hij heeft uiteraard wel een punt.

Aandacht. Onverdeelde aandacht. En niet ondertussen bezig zijn met wat er allemaal nog meer moet en de zorgen die je hebt.

Heerlijk om dit in biodanza met elkaar te oefenen en natuurlijk ook toe te passen in onze dagelijkse praktijk.

En je zult zien: het resultaat is een kralen-ketting van mooie momenten met jezelf en met je omgeving (geliefden, mensen in het algemeen, je werk, de natuur)

Vanavond weer de wekelijkse maandagavondgroep. Ik ben een bofkont.

Ik ga iets doen wat ik al heel lang wil doen, maar wat ik steeds heb uitgesteld omdat ik het ook eng vind om te doen. Omdat het eigenlijk ook zo'n persoonlijk onderwerp is: "liefdesrelaties"

Ik ben - zoals velen van jullie - ondertussen wel ervaringsdeskundige in en weet er vanuit mijn werkervaring als communicatiewetenschapper /coach ook heel veel over, maar ik merkte dat er iets was wat me weerhield om het op mijn 'biodanza-agenda' te zetten.

Ik vind het fijn om met jullie te delen wat dat is, omdat ik denk dat dat me meer vrijheid gaat bieden.

Waar het op neer komt, in het kort, is dit: Ik ben zooooo blij en dankbaar met mijn liefdesrelatie met Richard dat ik dit onderwerp uit een soort gevoel van controle/veiligheid voor mezelf wil houden. Alsof ik met vuur ga spelen door het als onderwerp te kiezen voor verdiepingsdagen. Alsof ik onze liefdesrelatie hiermee op het spel kan zetten.

Angst dus. Angst om iets kwijt te raken waar ik zo veel van hou.

Maar een van mijn levensmoto's is om me niet te laten leiden door angst.

Dat wil niet zeggen dat ik mijn angsten niet serieus neem, maar ik wil niet dat ze me inperken. Er is zoveel mogelijk!

Het kriebelt en borrelt in mij als ik denk aan hoe ik dit onderwerp vorm kan geven in vivencia's. Al heel lang. Ik heb er zoveel inspiratie over. Zie zoveel soorten 'oefeningen' en mogelijkheden voor me. Ik voel, naast de angst, dus ook heel duidelijk dat ik hier zoveel in te bieden heb!

Dus ga ik het nu doen. Binnenkort staan er twee zondagen op de agenda. Op 7 oktober en 4 november 2018. Je kunt de dagen samen boeken, maar ook los van elkaar volgen. Als individu of als stel. Als single, of als iemand die in een liefdesrelatie zit. 

De aanmeldingen lopen al lekker binnen. Er is dus zeker behoefte aan dit soort dagen.

Ik ben zo blij dat ik het ga doen!!!

Soms zijn mensen die aan biodanza doen een beetje in de war.

Dan denken ze dat ze vanaf nu van iedereen moeten houden. Dat je iedereen in je hart moet sluiten. Dat je iedereen even aantrekkelijk moet vinden. We zijn immers gelijk/gelijkwaardig.

Dit kan maken dat ze het lastiger vinden om hun eigen grenzen aan te geven. Of dat ze close met iemand gaan dansen, terwijl dat eigenlijk niet goed voelt. Of dat ze denken dat ze iedere soort dans met iedereen zouden moeten kunnen doen.

Ik wil graag iets vertellen over de termen 'gedifferentieerde liefde' en 'ongedifferentieerde liefde'. Dit zijn twee termen die we in biodanza gebruiken.

Beide soorten liefde kun je vergroten door het beoefenen van biodanza. Maar ze zijn niet hetzelfde aan elkaar!

Het komt er kort gezegd op neer dat het fijn is als je ongedefinieerde liefde kan voelen voor de mensen in de groep, je leven, de wereld; maar dat dit niet betekent dat je dan ook maar met iedereen even close hoeft te zijn! Je hebt simpelweg ook je eigen persoonlijke voorkeuren. En dat is natuurlijk helemaal prima. Gewoon omdat dit zo is.

Gedifferentieerde liefde

Dit is liefde zoals we die in ons eigen leven waarschijnlijk wel al kennen. De liefde voor onze partner, onze kinderen of wie dan ook in ons leven. De liefde die je voelt voor specifieke personen. 

Door oefeningen in de lijn van affectiviteit, zoals bijvoorbeeld dansen met ons hart, of dansen in twee-tallen, dansen met streling, kunnen we deze liefde steeds meer voelen en uitdrukken.

Ook het liefde kunnen voelen voor onszelf kan er voor zorgen dat we steeds meer gedifferentieerde liefde kunnen ervaren.

In biodanza kan het een hele mooie oefening zijn om juist die persoon uit te nodigen voor een dans met wie je heel graag wilt dansen. Om trouw te zijn aan jouw verlangens. Om dit te durven. Of überhaupt te voelen. Om daar je ervaring in te verdiepen. 

We zijn menselijke wezens, individuen, die leven in een wereld van dualiteiten, dus ook van persoonlijke voorkeuren, emoties en al wat daar bij hoort. Hier is helemaal niks mis mee. Hier zijn we mensen voor.

Ongedifferentieerde liefde

Je zou ook kunnen zeggen dat dit gaat over liefde die groter is dan ons persoonlijke niveau. Dat, wanneer je dit kunt voelen, je toegang hebt tot een groter, spiritueel niveau. Het niveau van eenheid. Dat we verbonden zijn met elkaar en met alles wat leeft. 

Dus ook met de mensen uit de groep, uit ons leven, uit de wereld, waar we ons niet meteen toe voelen aangetrokken.

In biodanza kun je oefenen om deze liefde groter te maken. Bijvoorbeeld door je hart te openen voor alles wat leeft. Of door oefeningen in een groep te doen, met gesloten ogen, zodat je je niet meteen laat leiden door wat je ziet, maar vertrouwt op wat je voelt. Of door in vloeiende oefeningen niet bij een specifieke persoon te blijven, maar mee te blijven bewegen met de stroom en zo steeds weer bij iemand anders terecht te komen.

Dit kan heel bevrijdend en verruimend werken. Je zult merken dat hierin veel meer mogelijk is dan je in eerste instantie had gedacht.

Je verbondenheid met alles wat leeft groeit en op die manier kan het veel rijker voelen dat je deel uit maakt van dit leven. 

Maar het betekent dus NIET dat je 'maar met iedereen close hoeft te dansen'!

Ieder moment kun je zelf kiezen wat je doet. Er is niks mis met het voelen van grenzen.

En het is ook heerlijk om te genieten van de gedifferentieerde liefde die je voelt.

persoonlijk

Ik geniet persoonlijk heel erg van het voelen van liefde voor alles en iedereen. Kan me tijdens biodanza en in het dagelijkse leven heel verbonden voelen met de wereld en met wat ik zie. Maar ik geniet er bijvoorbeeld ook superveel van dat ik een intieme relatie heb met mijn geliefde, die helemaal van ons samen is. En dit is behoorlijk gedifferentieerde liefde dus. I love it!

Blog Vier en waardeer

Mijn moeder wilde haar verjaardag weer eens vieren. Dat had ze niet echt meer gedaan sinds het overlijden van mijn vader.

Samen met mijn broer organiseerde ik een middagfeestje in een zaaltje in het verzorgingstehuis waar mijn moeder nu woont.

Het was zo'n ontzettend mooie middag. Nagenoeg alle ooms en tantes die nog leven waren er, evenals een paar oude vrienden die mijn moeder al heel lang kennen.

Wat me opviel was hoe blij en enthousiast iedereen binnen kwam. De laatste keer dat ik mijn ooms en tantes had gezien was op de crematie-plechtigheid van een tante. Een verjaardag is toch wel veel fijner om samen te vieren.

Mijn moeder een ik samen, zij rond de 54, ik rond de 23

Elkaar aanraken

Wat me ook opviel was hoe we met elkaar omgingen. Ik herinner me dat dat de sfeer vroeger vriendelijk, maar toch wat gereserveerder was. Maar nu werd er veel meer aangeraakt, geaaid, gekust en omhelst. En ik zag ook veel meer vreugde in de ogen bij het elkaar aankijken. Blijdschap om elkaar te zien.

Mijn verklaring is dat wanneer je van steeds meer mensen in je leven afscheid hebt moeten nemen doordat ze sterven, je steeds meer gaat waarderen dat je elkaar kunt zien, kunt samen zijn.

Dat brengt een veel makkelijker stromen van de liefde met zich mee. Meer vrijheid ook. Openheid. Waarde in zien.

Het maakte me heel blij om dit te zien. Mijn harte voelde zoveel vreugde.

Veel van de aanwezigen zijn zo rond tussen de 70 en de 80.

Niet wachten tot later

Het was mooi om al die mensen zo in een groep bij elkaar te zien. Allemaal mensen die mijn moeder (en vader) al heel lang kennen en van ze houden.

Ik vroeg ze op een bepaald moment om mijn moeder 'een warme douche' te geven. Complimentjes te geven, of anekdotes te vertellen.

Ik vond het spannend om te vragen ("Zouden ze wel mee willen doen? Zouden ze het niet raar vinden?") maar ik deed het toch. Nu waren we allemaal bij elkaar. Nu zat mijn moeder in het midden en kon ze horen wat er gezegd werd.

En ik ben zo blij dat ik het gedaan heb!

Iedereen wilde mee doen. Er was maar een tante bij die vroeg of ze mocht bedanken.

Er werden mooie herinneringen gedeeld. Het was warm, liefdevol en zo nu en dan sprongen de tranen in mijn ogen.

Mijn moeder kon het allemaal ontvangen en er van genieten.

Wat ik hier uit haal in biodanza-termen? Ik bedoel, hoe kun je dit gebruiken in de dans en in je leven?

Waardeer het leven.

Eer de verbindingen die je hebt.

Geniet van de momenten die zich voordoen. Wacht niet tot 'later'.

Vier het leven met elkaar.

Laat de liefde stromen.

Wees vrij in je creativiteit en je expressie.

Wacht daar niet mee totdat je tachtig bent.

We leven nu.

Met elkaar.

Lyan

Zondag 19 maart is er een Liefde in je leven - dansdag in Amsterdam

I am INSPIRED. INFIRED. Daar dans ik mee en daar leef ik mee.

De tekst die ik hierover deelde met de wekelijkse groepen in Amsterdam brengt zoveel mooie reacties; ik deel 'm ook graag in deze BLOG.

En als je het aan den lijve wilt ervaren waar het voor jou over gaat: Dans aanstaande Donderdagavond mee in Amsterdam!

We hebben al met deze energie gedanst; o.a op een Dansdag Seksuele Energie. Het voelt als onuitputtelijk. Je bent van harte uitgenodigd!!

"Ik wil graag iets delen:

Tijdens de laatste cirkel in de vivencia van vorige week had ik een transcendente ervaring, die ik nog niet eerder had gehad. Ik was in een staat van zijn waarin ik de schoonheid van alles en iedereen kon zien. Was een geheel. Dat heb ik wel eens vaker kunnen zien.

Maar deze keer besefte ik ook iets over mijn eigen grootsheid. En dit bedoel ik niet om mezelf 'beter dan anderen' voor te doen of iets dergelijks. Ik had een besef van mijn kracht, mijn mogelijkheden van het werk dat ik doe. En wat dit kan betekenen voor mensen. De schoonheid hiervan. Hoe prachtig en wonderbaarlijk het is wat we met elkaar in een vivenica kunnen beleven.

Het was een heerlijke ervaring. Ik voelde me helemaal open en zacht en doorlaatbaar en tegelijkertijd zo groot als alles. Maar dan wel behapbaar.

Een eenheidservaring dus.

En ik besefte dat ik nog meer in mijn kracht en mogelijkheden mag gaan staan.

Kwetsbaar en krachtig

Het grappige was dat ik de volgende dag een sms van een deelneemster kreeg die vroeg hoe het met me ging; omdat ze me er zo kwetsbaar uit vond zien de vorige avond. Terwijl ik me zo groots had gevoeld.

Wonderlijk is dat. Kracht en kwetsbaarheid, groot en klein zijn: uiteindelijk is het blijkbaar allemaal een pot nat.

Onderdrukt

Toen ik 's nachts in bed lag te slapen, werd ik op een gegeven moment wakker en bleef dit ook een hele tijd.

Ken je het gevoel van 'restless legs'? Dit had ik aan de achterkant van mijn lichaam. In mijn schouders, bovenrug en armen. 

Ik bewoog en wreef ermee tegen de matras, maar het bleef. Alsof er iets uit wilde spatten, maar wat geen doorgang kon vinden.

In de twee dagen daarna werkte dit door en is er een belangrijk kwartje gevallen.

Ik werd me er bewust van dat er een gedeelte in mijn (prive-)leven is waar ik mijn vuur en kracht onderdruk.

Ik zorg op die plek ervoor dat ik mijn emoties niet naar buiten laat komen, omdat ik bang ben iemand kwijt te raken.

Nu zie ik in dat het gevolg hiervan is dat ik juist mezelf kwijt raak in die situatie. Omdat niet alles van mezelf zichtbaar mag zijn.

Ik onderdruk dan het vuur in mij zelf. En dit vuur is verbonden met mijn levensenergie. En je kunt je zo voorstellen: het kost nogal wat kracht om je levensenergie te onderdrukken.

Dit kost energie, maakt moe en onzeker, geeft me een gevoel van slapte en onvermogen. Bovendien, omdat ik mezelf dan niet goed meer kan voelen en vullen, voelt het alsof ik die ander dan nog meer nodig heb.

Viscieuze cirkel.

Kracht en vuur

Hier heb ik woensdagavond, in de vivencia van Joanna mee gedanst.

Man, ik kan je zeggen: wat een vuur is er werkelijk in mij. Hoe graag wil dit stromen en zich laten zien. Gevoeld worden. Door mij!!

Het is verbonden met mijn plezier, creativiteit, liefde voor de wereld.

En wat ik nog meer voelde is dat het ook verbonden is met mijn innerlijke kracht. Ik wil mijn kracht ook voelen. In een dans met twee andere deelnemers drukte ik mezelf tegen hen aan en hoe heerijk was het dat ze me tegendruk gaven!

Ik kon en mocht mezelf voelen!

Om mijn kracht te voelen heb ik soms ook tegenkracht nodig van iemand anders!

Wat een opening biedt dit!

Het leven opnieuw ontdekken

De dagen erna is dit proces door gegaan.

Het bood me nog veel meer inzichten en nieuwe mogelijkheden in de praktijk.

De kans om mezelf nog duidelijker neer te zetten. Voor mezelf te staan. Autenthiek te zijn. Mezelf toestaan om mooi te zijn. Mezelf niet naar beneden halen met allerlei automatische kritische stemmetjes.

Andere mensen, die onzeker lijken, niet spiegelen in hun onzekerheid door ze met wassen handschoentjes te benaderen, maar gewoon te zijn wie ik ben. Dat bekrachtigt hen meer dan het voorzichtige gedoe van mij :-)

Ik ben blij dit met jullie te delen. Het element vuur is prachtig.

En oei, wat voelt bovenstaande toch kwetsbaar en eng om met jullie te delen. Ik stel het uit om dit bericht te verzenden.

Het stemmetje dat bang is om er op afgerekend te worden (dat jullie me gaan verlaten) blijft natuurlijk spreken. Maar ik laat mijn vuur daar niet door doven. Daar sta ik voor.

Olé!

Ben benieuwd hoe dit alles voor jullie leeft.

Ieder jaar, in het begin van februari, vier ik sinds drie jaar mijn 'Biodanza-verjaardag'.

Het is nu zeven jaar geleden dat ik ben begonnen met lesgeven. Drie-en-een-half jaar daarvoor deed ik voor het eerst mee aan Biodanza.

Het brengt me zoveel en het is zo'n groot onderdeel in mijn leven: Reden genoeg om het ieder jaar te vieren en niet een keer in de vijf jaar.

Leuk om nu even bij stil te staan wat het me brengt.

Biodanza, het lesgeven, het organiseren, het creëren, is iets waar ik iedere dag mee bezig ben. Als ik me er bewust van ben waar ik aan denk, is het meestal iets dat met Biodanza te maken heeft.

Vervelend? Nee hoor!

Biodanza leeft!

Het boeit me, interesseert me, inspireert me. Biodanza betekent 'de dans van het leven', dus wat er ook gebeurt in mijn leven, wat ik ook zie of lees of hoor, ik zie heel vaak een raakvlak met Biodanza. Muziek die me inspireert, een thema dat boeiend is om uit te werken, hoe mensen met elkaar omgaan, wat mensen tegen komen in hun leven (of ikzelf).

En soms kom ik ook wel eens iets tegen wat haaks lijkt te staan op de uitgangspunten van Biodanza. En dat vraagt van mij dan om goed te voelen wat klopt voor mij.

Biodanza werkt!

Een heerlijke bijkomstigheid van Biodanza is om zo nu en dan terug te horen van mensen wat het ze brengt. Meestal ben ik hier niet zo mee bezig en ben ik altijd weer een beetje verrast. Ik weet wel dat Biodanza een krachtig instrument is, maar ergens vergeet ik dit ook steeds weer.

Als ik de persoonlijke verhalen hoor of lees, van wat het betekent in iemands leven, voel ik me iedere keer zo geraakt en dankbaar. Misschien is het voor mij, als mens, als gewoon mens, ook wel niet te bevatten. Is het niet mogelijk om me daar steeds bewust van te zijn. Vraagt het gewoon een andere focus, zodat ik bezig blijf met wat ik doe.

Vrij ideaal

Wat het me ook brengt: Ik zeg wel eens: 'Biodanza brengt de beste versie van mezelf naar boven.'

Ik denk dat dat ondermeer te maken heeft met wat de Biodanza-omgeving is. Er zijn allerlei elementen die ik fijn vind, waar ik me prettig in voel.

Zoals:

- we gaan zo afgestemd mogelijk met elkaar om

- er is veel ruimte om te voelen

- er is geen haast

- er wordt niet zoveel gepraat (in ieder geval niet tijdens de vivencia)

- contact met het lichaam is belangrijk (ipv het denken op de eerste plaats)

- er is fijne muziek

- het is 'normaler' om elkaar liefdevol aan te raken

- er is ruimte voor ieders unieke expressie

- er wordt gedanst!

Haha! Ik besef me ook vaak, dat Biodanza voor mij een behoorlijk ideale manier is om met elkaar om te gaan. Hoe zou het zijn als de wereld er meer Biodanza-achtig uit zou zien. Dansen met elkaar op het moment dat je daar zin in hebt bijvoorbeeld.

Nou ja, je kunt je vast wel voorstellen hoe fijn het is om zo vaak in een week Biodanza te geven/te doen.

En ik merk er natuurlijk ook de invloed van op de rest van mijn leven. Ook al heb ik heus ook regelmatig mijn uitdagingen.

Stralen?

Maar nog even over 'de beste versie van mezelf'.

Ben benieuwd of jullie dit herkennen.

Ik verwacht van wel. Want in Biodanza wordt je uitgenodigd jezelf te voelen, expressie te geven aan wie jij bent, liefdevol contact te hebben met de wereld om je heen, liefde te ontvangen enzovoort.

Daar ga je toch automatisch van stralen? Toch?

Deze week was ik me bewust van een gevoel in mijn lijf, wat er waarschijnlijk al heel lang is, maar wat ik niet eerder kon voelen.

Het is in het gebied boven in mijn borst, boven mijn hart, over de hele breedte van mijn bovenlichaam.

Het is een gevoel van druk, lichte beklemming, 'vastheid'.

Nieuwsgierig als ik ben, was ik benieuwd waar dit gevoel voor staat. 

En niet alleen dat: het voelde ook dat er iets bevrijd wil worden. Waarom zou het nodig zijn dat er iets is dat mij letterlijk bedrukt?

Aan het werk ermee

Dus ik toog naar Albert van Eeghen, mijn vaste, trouwe biodynamische masseur. Bij hem heb ik al veel plekken in mijn lijf (en in mijn leven) mogen bevrijden.

Biodynamische massage lijkt, wat werking betreft, op Biodanza. Alleen dan net iets anders. Biodanza werkt met beweging, muziek, ontmoetingen, aanraking en streling. Biodynamische massage werkt met aanraking.

De grootste gemene deler is liefdevolle aandacht en tijd.

Afdakje

Het was bijzonder wat er gebeurde en wat ik ontdekte.

De plek in mijn lijf bleek een soort afdakje boven mijn hart te zijn.

Een afdakje ter bescherming van mijn hart, van mijn waarheid, van mijn geloof in het goede, het pure. Mijn geloof in Liefde en Verbinding.

Wat ik voor me zag was dat ik als kind een besef had van verbinding, van samenzijn, van liefde, maar dat er allerlei dingen in mijn leven gebeurden waarin ik dat niet terug kon vinden. Vooral in hoe mensen deden. Hoe ze keken, hoe ze zich gedroegen.

Nu besef ik dat ik de afgescheidenheid zag. Het idee van de werkelijkheid waar veel mensen in leven. De manier waarop het 'normaal' is om met elkaar om te gaan in deze wereld.

Teleurgesteld

Ik voelde hoe teleurgesteld ik hierin was als kind. Hoe ik het niet kon begrijpen. Maar dat ik me hier toen ook nog niet in kon uiten. Laat staan om iemand om hulp/uitleg te vragen.

Er was ook  niemand die het me uitlegde. Die me bij de hand nam en zei hoe het leven was.

Ja, ik ging wel naar de zondagsschool en soms naar de kerk. Daar kreeg ik het idee van een belofte die er was, een belofte van het goddelijke, van liefde, van de goedheid, maar echt contact kreeg ik hier niet mee. Het pastte niet met hoe ik de mensen om me heen zag. Hoe ze zich gedroegen. Het leek meer op een ander 'sprookje'. 

En sprookjes waren fantasie.

De kerk verwarde me meer dan dat het me steun bood.

Bescherming

Als ik nu terug kijk voel ik mededogen met het kind dat ik was.

Mijn idee van liefde en veiligheid werd bovendien zo nu en dan ook nog bestookt door voorvallen zoals een beschuldiging van een meisje uit mijn klas, die 's avonds rond een uur of acht, het was al donker, samen met haar vader bij onze voordeur aanbelde om te zeggen dat ik haar geduwd had waardoor haar panty kapot was.

Maar dit was helemaal niet waar!

Ik kon niet begrijpen wat hier aan de hand was. Het klopte niet dat wist ik zeker en toch zei ze dat het anders was.

Wat ik met dit soort voorvallen heb gedaan is ze zo groot gemaakt dat ze voelen/voelden als een bedreiging, een poging tot vernietiging van mijn waarheid. 

Dus was het tijd om mezelf een beetje af te sluiten voor de boze buitenwereld. Mezelf te beschermen.

Mijn leven als reservaat

En in mijn leven van vandaag de dag blijkt die bescherming er nog steeds te zijn.

Alsof dat wat ik geloof, dat we verbonden zijn, dat we een zijn, een soort reservaat is, dat beschermt moet worden tegen stropers.

De stropers zijn de gebeurtenissen waar de kranten vol mee staan.

Al dat nieuws, al deze gebeurtenissen voelen soms zo veel en grootst in aantal, in volume, dat ik bang ben dat ze mijn waarheid volledig zullen overspoelen en vernietigen. 

Dat er dan niks meer van over gaat blijven.

Er is niet een waarheid en dat hoeft ook niet

Bij Albert besefte ik dat het naast elkaar kan bestaan. Verschillende waarheden, verschillende geloven.

En dat dat niet betekent dat die van mij er niet kan zijn.

Mijn geloof is mijn geloof. Hoe dan ook. Omdat ik het geloof. Omdat het mijn werkelijkheid is. Omdat ik het zo ervaar.

Ik ervaar dat we verbonden zijn, dat dat ook is waar we als mens naar verlangen: het voelen van onze verbondenheid.

Dat zie en voel ik in zoveel kleine en grote dingen.

Ik word niet bedreigd

Ik maak nu dus contact met de bescherming in mij.

Ik erken het bestaan ervan. Bedank het, koester het, voel het.

En ik nodig het uit zich te verzachten en te openen.

Omdat die bescherming , nu ik volwassen ben, niet meer zo broodnodig is als toen ik een kind was.

Ik wordt niet bedreigd. Ik mag en kan mijn hart voelen.

Mijn hart, mijn zielsverbinding.

Mijn hart, de uitdrukking van mijn zielswaarheid. De uitdrukking van wat ik hier te doen heb op aarde.

We gaan het dansen!

Tijdens de komende Biodanzaworkshop op maandagavond 14 september in Amsterdam, wil ik hier graag met jullie mee dansen.

Om onze harten te voelen en te openen en ook te voelen waar de bescherming, de bedrukking is.

Om er voor te zorgen dat we nog meer kunnen zijn wie we werkelijk zijn. En ook kunnen voelen wat ons hierbij (nog) in de weg zit.

En dat dat niet erg is. Dat dat hoort bij ons pad.

Hier vind je info over de biodynamische massage van Albert:

http://www.albertvaneeghen.nl/

Binnenkort, op zondag 4 oktober, start de JAARGROEP!
Er is nog plek voor mensen.

Gun je jezelf een mooie groei dit jaar?
Kijk hier voor info en meld je aan/neem contact met me op.

Deelnemers van vorig jaar waren heel enthousiast!

Negen maanden achter elkaar, 1 zondag in de maand, dansen met een vaste groep.

Vanmiddag had ik een mooi gesprek met een vriendin. (Overigens was het een andere vriendin dan degene hiernaast op de foto)

Het gesprek ging over mannen, over relaties, over liefde.

We deelden onze ervaringen hierin, herkenden veel van elkaar, stonden open om naar elkaar te luisteren. Het was een mooi gesprek. Ik voel me dankbaar voor de rijkdom van vriendinnen die ik heb en waar ik zo open en eerlijk mee kan delen. En zij met mij.

Als ik Biodanza geef benadruk ik regelmatig hoe belangrijk het is dat je het contact met jezelf kunt voelen en kunt blijven voelen. Ook, en vooral, ALS je in contact bent met anderen. Dat je jezelf als het ware niet verliest. Dat je je eigen lichaam en je eigen gevoel goed blijft voelen. 
Uitgangspunt is dus eigenlijk dat je eerst jezelf goed voelt, alvorens je in contact gaat met iemand anders.

Maar gedurende het gesprek van vanmiddag, kwam er opeens de gedachte in mij op dat het misschien toch net een beetje anders ligt dan ik tot nu toe heb gedacht. Dat het wel klopt dat het belangrijk is dat ik mezelf goed voel voordat ik contact maak met de ander, maar dat er ook nog iets anders aan de hand is. 

Ik kan mezelf het mooist, het best, het diepst voelen JUIST WANNEER ik in contact ben met iemand anders. Als ik echt in een diep, aanwezig contact ben met een ander zie ik de mooiste, fijnste en diepste kanten van mezelf. Ik verwonder me dan over wie ik ben en wat ik voel. Ik 'daal af' in de diepste hoeken van wat ik kan voelen. Ik voel de diepste verbondenheid met alles op het moment als ik wordt aangeraakt door een ander. Of het nu met de ogen, met de handen of met het hele lichaam is. Ik kan mezelf het beste voelen ALS ik in contact ben. 

Oftewel: zonder de ander kan ik niet het diepste contact met mezelf voelen!

Wauw. Dit is voor mij wel een beetje mindblowing.

Ik heb dit al zo vaak ervaren, maar nog nooit op deze manier erkent. 

Ik heb de ander als het ware nodig om mezelf op allerlei manieren te voelen.

Dit verklaart naar mijn idee ook mijn diepe hartsverlangen om met mensen in verbinding te gaan. Een verlangen dat ik van jongs af aan al heb. En wat in de loop van mijn leven gelukkig steeds meer en vaker vervuld wordt. In vriendschappen, in mijn gezin/familie, in mijn werk, in relaties.

Mijn hart heeft altijd al geweten dat dit is waar het over gaat in het leven: Het contact. De verbinding.

En het verklaart ook mijn diepe verlangen om in een diepe liefdesverbinding met een man te zijn. Omdat ik mij in die verbinding diep wil laten raken, wil openen, wil ervaren. Er naar verlang me over te geven aan de schoonheid van het ervaren van al dit moois, al dit wonderlijks. Omdat ik dit wil delen met de ander.

Dit wil allemaal niet zeggen dat ik me niet oke voel als ik 'op mezelf ben'. Ik kan me gelukkig ook heerlijk en diep verbonden met alles voelen als ik 'in mijn eentje' ben. Met de natuur, met wat ik doe, met wat ik beleef. Ik ben dan in verbinding met de wereld om me heen en ervaar dat IN mij.

Maar ik weet nu van mezelf dat ik op mijn best, op mijn mooist, het stralendst ben als ik een ander echt ontmoet. Als ik de verbinding mag ervaren met de ander. Als ik me vrij voel om mezelf helemaal te zijn, te voelen en te laten zien. Dan kan ik mezelf het beste voelen. Dan ben ik de beste versie van mezelf. 

En dat ik nu mag stoppen mezelf te verwijten dat ik te afhankelijk ben van anderen. Dat ik mag stoppen mezelf te vertellen dat ik onafhankelijk/zelfstandig moet zijn. Ik ben zelfstandig genoeg. Ik kan mijn eigen boontjes doppen, ik run mijn gezin, mijn gezondheid, mijn bedrijf.
Er valt nu te erkennen dat mijn verlangen om in verbinding te willen zijn oke is, natuurlijk is.

En oh wat is het ook fijn om de ander te zien stralen als ik straal. Te zien hoe de ander zich opent. In het gezicht, in de ogen, in het bewegen.

Als we in verbinding zijn.