Hoe ik het diepste contact met mezelf kan voelen in de verbinding met de ander

Vanmiddag had ik een mooi gesprek met een vriendin. (Overigens was het een andere vriendin dan degene hiernaast op de foto)

Het gesprek ging over mannen, over relaties, over liefde.

We deelden onze ervaringen hierin, herkenden veel van elkaar, stonden open om naar elkaar te luisteren. Het was een mooi gesprek. Ik voel me dankbaar voor de rijkdom van vriendinnen die ik heb en waar ik zo open en eerlijk mee kan delen. En zij met mij.

 

Als ik Biodanza geef benadruk ik regelmatig hoe belangrijk het is dat je het contact met jezelf kunt voelen en kunt blijven voelen. Ook, en vooral, ALS je in contact bent met anderen. Dat je jezelf als het ware niet verliest. Dat je je eigen lichaam en je eigen gevoel goed blijft voelen. 
Uitgangspunt is dus eigenlijk dat je eerst jezelf goed voelt, alvorens je in contact gaat met iemand anders.

 

Maar gedurende het gesprek van vanmiddag, kwam er opeens de gedachte in mij op dat het misschien toch net een beetje anders ligt dan ik tot nu toe heb gedacht. Dat het wel klopt dat het belangrijk is dat ik mezelf goed voel voordat ik contact maak met de ander, maar dat er ook nog iets anders aan de hand is. 

Ik kan mezelf het mooist, het best, het diepst voelen JUIST WANNEER ik in contact ben met iemand anders. Als ik echt in een diep, aanwezig contact ben met een ander zie ik de mooiste, fijnste en diepste kanten van mezelf. Ik verwonder me dan over wie ik ben en wat ik voel. Ik 'daal af' in de diepste hoeken van wat ik kan voelen. Ik voel de diepste verbondenheid met alles op het moment als ik wordt aangeraakt door een ander. Of het nu met de ogen, met de handen of met het hele lichaam is. Ik kan mezelf het beste voelen ALS ik in contact ben. 

Oftewel: zonder de ander kan ik niet het diepste contact met mezelf voelen!

 

Wauw. Dit is voor mij wel een beetje mindblowing.

Ik heb dit al zo vaak ervaren, maar nog nooit op deze manier erkent. 

Ik heb de ander als het ware nodig om mezelf op allerlei manieren te voelen.

 

Dit verklaart naar mijn idee ook mijn diepe hartsverlangen om met mensen in verbinding te gaan. Een verlangen dat ik van jongs af aan al heb. En wat in de loop van mijn leven gelukkig steeds meer en vaker vervuld wordt. In vriendschappen, in mijn gezin/familie, in mijn werk, in relaties.

Mijn hart heeft altijd al geweten dat dit is waar het over gaat in het leven: Het contact. De verbinding.

En het verklaart ook mijn diepe verlangen om in een diepe liefdesverbinding met een man te zijn. Omdat ik mij in die verbinding diep wil laten raken, wil openen, wil ervaren. Er naar verlang me over te geven aan de schoonheid van het ervaren van al dit moois, al dit wonderlijks. Omdat ik dit wil delen met de ander.

 

Dit wil allemaal niet zeggen dat ik me niet oke voel als ik 'op mezelf ben'. Ik kan me gelukkig ook heerlijk en diep verbonden met alles voelen als ik 'in mijn eentje' ben. Met de natuur, met wat ik doe, met wat ik beleef. Ik ben dan in verbinding met de wereld om me heen en ervaar dat IN mij.

 

Maar ik weet nu van mezelf dat ik op mijn best, op mijn mooist, het stralendst ben als ik een ander echt ontmoet. Als ik de verbinding mag ervaren met de ander. Als ik me vrij voel om mezelf helemaal te zijn, te voelen en te laten zien. Dan kan ik mezelf het beste voelen. Dan ben ik de beste versie van mezelf. 

 

En dat ik nu mag stoppen mezelf te verwijten dat ik te afhankelijk ben van anderen. Dat ik mag stoppen mezelf te vertellen dat ik onafhankelijk/zelfstandig moet zijn. Ik ben zelfstandig genoeg. Ik kan mijn eigen boontjes doppen, ik run mijn gezin, mijn gezondheid, mijn bedrijf.
Er valt nu te erkennen dat mijn verlangen om in verbinding te willen zijn oke is, natuurlijk is.

 

En oh wat is het ook fijn om de ander te zien stralen als ik straal. Te zien hoe de ander zich opent. In het gezicht, in de ogen, in het bewegen.

Als we in verbinding zijn.