De dood is niet te begrijpen
Mijn vader is iemand
die er altijd is geweest
tenminste
in mijn beleving
Hij was er al
toen ik geboren werd
hij was er dus altijd al.
In wezen
kan ik nu niet begrijpen
dat hij er niet meer is.
Ik zit in mijn tuin
en kijk naar de bomen
die stonden hier al
toen ik hier voor het eerst kwam.
Mijn vader kwam hier ook
zo nu en dan
net zo tastbaar
en net zo waar
als die bomen.
Nu ben ik hier
en zie de bomen
en mijn hoofd zegt
dat mijn vader
hier nooit meer zal zijn.
Ik weet dat dit waar is
maar iets in mij schreeuwt
dat dat een vergissing is
dat het anders is.
Hij leek minstens zo sterk
als die bomen
zo levend
zo solide
zo helemaal hier
op aarde
met zijn lichaam
zijn grote handen
zijn armen
en zijn benen
over elkaar
als 'ie zat op een stoel.
Die twee beelden passen niet
op elkaar
hij is er wel
en hij is er niet
wat is waar?
Ik heb zelf zijn lichaam dood zien gaan
ik heb het gevoeld
hoe het steeds kouder werd
en stijver
zijn magere lichaam
toen al niet meer de grote man
die hij was
ik heb het zelf gezien
ik was er bij.
En toch zie ik hem steeds terug
in mannen
van middelbare leeftijd
of iets ouder
met zo'n mannenbroek aan
en stevige schoenen
en grote zachte handen.
En ik zie hem zo voor me
alsof ik hem aan kan raken
zijn stem kan horen
en dat hij kijkt naar mij
met zijn lieve ogen.
En dat hij loopt hier
in de tuin.
Is het waar wat ze er over zeggen
dat iemand voort blijft leven
in de herinnering
het klonk zo afgezaagd
vond ik
maar nu ervaar ik het zelf
en weer eens blijkt
alle cliché's zijn waar.
Of is het meer dan dat
meer dan mijn herinnering, mijn beelden
als ik voel in mijn hart
dan is er ook iets anders
een liefde
een weten
een vol en warm gevoel
alsof mijn vader nog steeds leeft
ook al zie ik hem niet meer hier.
Alsof hij nu woont in mijn hart
nee niet alleen in mijn hart
ik voel hem overal
als ik echt voel
alsof hij in alles zitten kan
zo groots
zo wijds
kan dat alleen mijn vader zijn?
Of is het meer dan dat
staat mijn vader nu voor alles
nu hij dood is
is het dan toch waar wat ze zeggen
enkelen althans
dat we allen een zijn
dat alles liefde is
dat ik alles ben
dan ben ik ook mijn vader
en is mijn vader altijd hier
of hij nu dood is of niet.
Ik voel mijn vader in mijn hart
ik voel mijn vader als ik naar de bomen kijk
en ik bedank hem voor zijn liefde.
De dood is niet te begrijpen
en soms een beetje wel
als ik mijn hart met mijn hoofd verbind
dan is de dood niet zoals ik dacht dat 'ie was
dan is mijn vader niet dood
ook al lijkt dat wel zo.
Ik dank het leven
dat altijd blijft stromen.
Reactie schrijven